Historia szkoły

Szkoła Podstawowa w Dargobądzu pierwszy raz otwarta zostala dla polskich dzieci w dniu 8 kwietnia 1946r.

Była to niewielka szkółka. Na początku miała tylko cztery klasy, w których uczyło sie dziewiętnastu uczniów. Pierwszym kierownikiem szkoły był pan Brunon Dąbrowski. Naukę rozpoczęła grupa młodzieży w różnycm wieku. Wojna uniemożliwiła im zdobycie wykształcenia w normalnym trybie. 7 grudnia 1949 roku otwarto świetlicę szkolną i zakupiono pierwszy radioodbiornik, a 16 stycznia 1949 r. otwarto pierwszą bibliotekę. Szkoła brała czynny udział w organizowaniu życia kulturalnego wsi. Organizowanie występów artystycznych i różnych prac społecznych dla środowiska stało się niemal tradycją. Uroczyście, z bogatym progrmamem artystycznym, obchodzono w szkole święta państwowe i wielkie rocznice. W marcu 1951 r. kierownikiem szkoły została Maria Kolasa, a w roku 1952 kierownictwo szkoły objęła pani Zofia Kaczmarek. W latach 1960-62 grono pedagogiczne szkoły zminiło się, a szkołę wyposażono w sprzęt do pracowni prac ręcznych. Z funduszy Wydziału Oświaty zakupiono pierwszy aparat fotograficzny. W tym okresie w szkole działały rozmaite kola zainteresowań, między innymi: Szkolny Klub Sportowy, kółko teatralne i czytelnicze. Prężnie działały także Samorząd Szkolny, którego przewodniczącym był Jerzy Łukowski. Zuchy prowadziła Irena Siedzielnik. W latach 1965-69 niewielka szkołka w Dargobądzu tętniła gwarem. Liczyła czterech pedaggów i stu dziewięciu uczniów. Jedną z najważniejszych dat w historii szkoły jest 1 września 1969 r. w tym dniu otwarto bowiem nową, piękną i widna placówkę. Wybudowano ją częściowo z funduszy państwowych, częśćiowo zaś ze składek społęczeństwa. Nowa szkoła wyposażona była we wszystko, co jest potrzebne, aby pacownicy i uczniowie czuli się dobrze. Brakowało tylko sali gimnastycznej. Nowa szkoła posiadala sześć pomieszczeń lekcyjnych, pracownię prac ręcznych z warsztatami, gabinet lekarsko - dentystyczny, świetlicę, kuchnię i inne pomieszczenia - kancelarię, pokój nauczycielski, archiwum i bibliotekę liczącą wtedy już 2500 książek. W szkole dzialały organizacje uczniowskie i młodzieżowe. Całością kierowałay Rada Szkoły, której przewodniczyła Grażyna Szulińska. Drużynę harcerską prowadził Wojciech Kochanek, który posiadąl stopień podharcmistrza. Działał Klub Wiewiórki pod przewodnictwem pani stomatolog Zofii Szychulskiej - Sadłowskiej. Bardzo dobrze układała się współpraca z panią Sitarską - lekarzem szkolnym, która dbała o zdrowie i rozwój dzieci. Ku ogólnej radości dzieci i rodziców wyposażenie szkołyzostało wzbogacone o pierwszy telewizor i magnetofon. W 1972 r. obowiązki dyrektora szkoły objęła pani Danuta Piotrowska. Był to okres upiększania otoczenia szkoły oraz intensyfikacji współpracy ze środowiskiem lokalnym. Wspólnie z dziećmi i rodzicami zasadzono dzrewka, urządzono rabatki, pomalowano ogrodzenie, założono ogródek geograficzno - biologiczny, w którym odbywały się lekcje pokazowe. Zadbano o ukwiecenie szkoły. Bardzo chętnie ze szkołą współpracowali rodzice. Bardzo dobrze ukladała się współpraca z Przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej, inżynierem Michniewiczem oraz Naczelnikiem Poczty - panią Trzebiatowską. Tradycyjnie organiozowano uroczyste zakończenie roku szkolnego oraz imprezy artystyczne dla środoiska lokalnego - mieszkańców Dargobądza i okolic. W związku z reorganizacją szkolnictwa podstawowego w Polsce w 1974 r. powołano zbiorcze szkoł gminne. wskutek tych zmian ośmioklasowa Szkoła Podstawowa w dargobądzu też ulegla reorgannizacji. Zmminiła swój status i funkcje. Uczniowie klas V-VIII przeszli do ZbiorczejSzkoły Gminnej w Wolinie. W Dargobądzu utworzono filię Szkoły Podsytawowej dla klas I-IV i Państwowoy Zaklad Wychowawczy. Do placówki skierowano dzieci opóźnione w rozwoju i o obniżonej sprawności intelektualnej. W zakładzie wychowawczym przebywali uczniowie z terenu całego województwa. Pierwszym dyrektorem nowej placówki został Stefan Urbański. W 1981 r. zakład opuścili pierwsi absolwenci - uczniowie klas VIII. Dyrektorem zakładu i filii szkoły podstawowej w Dargobądzu został Andrzej Kmita. Uroczyście obchodzono święta państwowe i wielkie rocznice. Zapraszano przedstawicieli wladz administracyjnych i oświatowych gminy. Orgnizowano wiele imprez kulturalnych w szkole: wieczernice, pogadanki, występy artystyczne. Wychowankowie zakładu brali udział w wycieczkach, wyprawach na plażę, wyjazdach do kina, zlotach ZHP oraz imprezach sportowych, w których zajmowali wysokie lokaty. Zatrudniona kadra pedagogiczna i administracyjno - obsługowa starała się stworzyć wychowankom rodzinną atmmosferę. W tym czasie zakładem opiekuńczym szkoły był Zakłada Mleczarskie w Wolinie. 15 czerwca 1984 r. zakończył sie rok szkolny dla uczniów klas ósmych. Trzydzietu jjeden absolwentów ukończyło Zakład Wychowawczy - byli to ostatni wychowankowie zakładu. Część z nich poszla do szkołó ponadpodstawowych, część zakończyła edukację. Zakład zosatł rozwiązany, a 1 września 1984 r. reaktywowana została działalność ośmioklasowej Szkoły Podstawowej w Dargobądzu.Była to zasługa usilnych starań miejscowego społećczeństwa. Obwód szkoły obejmował miejscowości: Dargobądz, Mokrzyca Mala, Mokrzyca Wileka, Sułomino, Karnocice, Płocino oraz kolonie: Jagienki i Czaplino. Dyrektoram szkołyzostał Andrzej Kmita. DO szkoły uczęszczało 141 uczniów. Część kadry pedagogicznej pozosatła, część odeszla. Szkoła posiadała bibliotekę, w której było około 1500 książek. OPlacówk a została wyposażona w niewielkim stopniu. Zakupione zostały tylko najpotrzebniejsze meble i sprzęt szkolny oraz niewielka ilość pomicy naukowych. Administracja szkolna borykała się ze sporymi problemami finansowymi. Mimo tych problemów szkola energicznie się rozwijała. Prężnie dziąłały o9rganizacje uczniowskie i młodzieżówe: Samorząd Uczniowski, Spółdzielnia Uczniowska "Skarbiec", ZHP, zuchy, PCK, TPPR, koło plastyczne i matematyczne. Zorganizowano świetlicę szkolną i dowóz dla dzieci mieszkających w odległości większej niż 3 km od szkoły. Prowadzono dożywianie dla stu trzydziestu uczniów. Z czasem, dzięki ofiarności rodziców, poprawiło sie wyposażenie szkoły w pomice naukowe. Zakupiono radioodbiornik, magnetofony, rzutniki pisma i slajdów. Dnia 10 kwietnia 1985 r. podpisano umowę patronacką, na mocy której Spółdzienia Kółek rolniczych w Wolinie zaczęła pełńić rolę zakładu opiekuńczego. Pmoc zakładu polegała między innymi na pracach gospodarczych wokół szkoły (koszenie trawy). W roku 1987 nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora szkoły - placówkę objął Wojciech Kochanek, a 30 listopada 1990 r., ze względów zdrowotnych przekazał obiwiązki dyrektora panu Zbigniewowi Ziemiańskiemu. W kwitniu 1991 r. Urząd Gminy przekazał szkole kwotę 5 milionów złotych, za którą zakupiono pierwszy telewizor kolorowy i magnetowid. W tym samym roku na wniosek dyrektora szkoły powołano Radę Szkoły, w skład której weszli nauczyciele, rodzice i uczniowie. we wrześniu 1991 r. nadeszły ciężkie czasy dla oświaty i dla szkoły. Zlikwidowane zostały wszystkie zajęcia ozalekcyjne i zajęcia wyrównawcze dla klas starszych. W lutym 1992 r. odchodzi Zbigniew Ziemiański.

Obowiązki dyrektora placówki obejmuje pani mgr Jolanta Ziemiańska.
 

Uroczyście obchodzono święta i rocznice państwowe. Zapraszano przedstawicieli władz administracyjnych i oświatowych gminy. Organozowano wiele imprez kulturalnych w szkole: wieczornice, pogadanki, występy artystyczne. Wychowankowie brali czynny udział w wycieczkach, wyprawach na plażę, wyjazdach do kina, zlotach ZHP, imprezach sportowych, w których zajmowali wysokie lokaty. Zatrudniona kadra pedagogiczna i administracyjno - obsługowa starała się stworzyć wychowankom atmosferę rodzinną. W tym czasie zakładem opiekuńczym szkoły był Zakład Mleczarski w Wolinie. Na wniosek i w efekcie starań miejscowego społeczeństwa zakład rozwiązano i od 1 września 1984 r. reaktywowano ośmioklasową szkołę podstawową. Jej obwód obejmuje miejscowości: Dargobądz, Karnocice, Sułomino, Płocin, Mokrzycę Małą, Mokrzycę Wielką, Jagienki, Czaplino.
Szkoła liczy 141 uczniów. Dyrektorem został pan Andrzej Kmita. Część kadry pedagogicznej pozostała, część odeszła. Nowo zatrudnieni pedagodzy to:

Placówka została wyposażona w niewielkim stopniu. Zakupione zostały tylko najpotrzebniejsze meble i sprzęt szkolny oraz niewielka ilość pomocy naukowych. Administracja szkolna borykała się bowiem z trudnościami finansowymi.
Mimo to szkoła pracowała "pełną parą". Działały organizacje młodzieżowe, koła zainteresowań, samorząd uczniowski, spółdzielnia uczniowska. Zaorganizowano dowożenie uczniów z odległości większej niż 3 km.
Dla dzieci dojeżdżających zorganizowano świetlicę. W szkole prowadziło się dożywoanie dla 130 osób. Od 1984 r. dyrektorami szkoły byli kolejno: Andrzej Kmita, Wojciech Kochanek, Zbigniew Ziemiański i obecna pani Dyrektor Jolanta Ziemiańska, która funkcję tę pełni od 1992 r.
Z czasem dzięki ofiarności rodziców poprawiło sie wyposażennie szkoły w pomoce naukowe. Zakupiono radioodbiorniki, magnetofony, rzutniki pisma i slajdy, sprzęt nagłaśniający, telewizory kolorowe, video oraz dzięki inicjatywie p. Lesława Podhajskiego - kserokopiarkę, która okazala się niezwykle przydatna.
W latach 1992-96 podjęto szereg działań mających na celu poprawę stanu technicznego obiektu.
Dzięki pomocy finansowej Urzędu Miasta i Kuratorium Oświaty wymieniono prawie 50% okien. Pomoc ze strony funduszu Rozwoju Wsi Polskiej i osobiste poparcie senatora Artura Balazsa zaowocowało wykonaniem nowej elewacji budynku. Współpraca z Przedsiębiorstwem Robót Drogowych w Nowogardzie wzbogaciła szkołę o pierwsze boisko z nawierzchnią asfaltową. Przeprowadzono również remont dachu i pieca centralnego ogrzewania.
W tym czasie pracę podjęło wielu nowych pracowników, jedni pozostali na dłużej, inni podpisali umowy na krótki czas.
Byli wśród nich nauczyciele:
 

Praca szkoły byłaby zdecydowanie trudna, gdyby nie możliwości pozyskiwania dodatkowych środków finansowych w okresie letnim, z działalności schroniska młodzieżowego /do roku 1994/ i organizowania kolonii letnich w następnych latach.